Πριν λίγες βδομάδες, σε άρθρο μου με τίτλο «Αλήθειες», είχα αναφερθεί στις πολύ δυσμενείς επιπτώσεις που θα είχε η κυπριακή οικονομία, εάν χάναμε το χρονικό ορόσημο του Eurogroup της 12ης Νοεμβρίου. Συγκεκριμένα, έκανα αναφορά στη σκλήρυνση των θέσεων μεγάλων χωρών, όπως Γερμανία και Φιλανδία, και στο ενδεχόμενο προώθησης πιο επώδυνων μέτρων λόγω της συνεχιζόμενης καθυστέρησης, τα οποία θα αγγίζουν τις πραγματικές κόκκινες γραμμές της κυπριακής οικονομίας, όπως είναι η αύξηση του εταιρικού φόρου.
Δυστυχώς, τα όσα βλέπουν το φως της δημοσιότητας τις τελευταίες βδομάδες επαληθεύουν τις ανησυχίες μας και εντείνουν το φόβο και την αβεβαιότητα όσων αντιλαμβάνονται την κρισιμότητα της όλης κατάστασης. Το ορόσημο της 12ης Νοεμβρίου χάθηκε. Και λόγω έλλειψης πολιτικής βούλησης εκ μέρους της Κυβέρνησης για να το προλάβει, εξαρχής, αλλά και λόγω της εγκληματικής καθυστέρησης που παρατηρήθηκε στη διαπραγμάτευση με την Τρόικα, η οποία συνέτεινε αρνητικά στις ήδη σοβαρές ανησυχίες του ΔΝΤ αναφορικά με τη βιωσιμότητα του δημόσιου χρέους της Κύπρου.
Ενδεικτικές του αρνητικού κλίματος που δημιουργήθηκε εις βάρος της Κύπρου είναι οι γνωστές δηλώσεις του Γερμανού Υπουργού Οικονομικών, τόσο για το ότι δεν έχουν γίνει ακόμη ουσιαστικές διαπραγματεύσεις με την Κύπρο και ότι αυτές δεν θα αρχίσουν πριν το 2013, όσο και ο υπαινιγμός του ότι η αύξηση του εταιρικού φόρου κρέμεται ως δαμόκλειος σπάθη πάνω από την Κύπρο, καθώς «κάποια κράτη-μέλη θέτουν την εν λόγω απαίτηση και η Κυπριακή Κυβέρνηση το γνωρίζει».
Είναι πολύ καλά γνωστή η σκληρή στάση της Γερμανίας σε θέματα δημοσιονομικής πειθαρχίας, και ιδιαίτερα προς κράτη-μέλη όπως η Κύπρος, η οποία, δυστυχώς, μέσα από την αναβλητικότητα και τις σκόπιμες καθυστερήσεις, έχει κάνει τη χείριστη εντύπωση ανάμεσα στους ευρωπαίους εταίρους της. Οι δηλώσεις Σόιμπλε, για τους περισσότερους ενδεχομένως να ήταν κεραυνός εν αιθρία, όμως για αυτούς που γνωρίζουν καλά τα ευρωπαικά τεκταινόμενα και πως λειτουργεί η Γερμανία, μάλλον ήταν μια αναμενόμενη συγκεκαλημένη προειδοποίηση προς την Κύπρο για το τι μέλλει γενέσθαι εάν συνεχιστεί η ίδια τακτική της καθυστέρησης και των κόκκινων γραμμών. Μια προειδοποίηση που προκάλεσε μεν, αλλά και που είχε, δυστυχώς, μια γερή δόση αλήθειας.
Οι διαπραγματεύσεις με την Τρόικα στην Κύπρο τη βδομάδα που μας πέρασε, καταδεικνύουν ότι, τελικά, ο Γερμανός Υπουργός Οικονομικών ήξερε πολύ καλά τι έλεγε. Οι προθέσεις του ΔΝΤ διαφάνηκαν εξαρχής μέσα από την τοποθέτηση του εκπροσώπου του Ταμείου: ο στόχος της τρίτης επίσκεψης της Τρόικας στην Κύπρο ήταν η προετοιμασία του εδάφους για την επίτευξη μιας ενδεχόμενης συμφωνίας, και όχι η υπογραφή της. Προς αυτή την κατεύθυνση ήταν και οι δηλώσεις των περισσότερων κυβερνητικών αξιωματούχων, οι οποίες, εμμέσως πλην σαφώς, μετρίασαν τις όποιες προσδοκίες υπήρχαν για άμεση εξεύρεση συγκλίσεων και υπογραφή του Μνημονίου.
Δυστυχώς για την Κύπρο, η κατάληξη μιας ολοκληρωμένης συμφωνίας με την Τρόικα θα επιτευχθεί, κατά πάσα πιθανότητα, αρχές του 2013, όταν θα τεθεί επί τάπητος και η πραγματική εικόνα για την ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών για να διαφανεί κατά πόσο υπάρχει θέμα βιωσιμότητας του δημόσιου χρέους. Στο εν των μεταξύ όμως, και πέρα από τις όποιες ανησυχίες θέτει το ΔΝΤ, με παραδοχή της ίδιας της Κυβέρνησης, χρήματα για πολύ πιο «πάρακατω» δεν υπάρχουν. Η στάση πληρωμών δεν απέχει και πολύ από τα ρεαλιστικά σενάρια, ενώ είναι σχεδόν απίθανο να εξευρεθεί χρηματοδότηση από άλλες πηγές, εκτός και αν η Κυβέρνηση έχει κρυμμένους άσσους (ρωσικούς ή εγχώριους) στο μανίκι.
Η υπογραφή ενός Μνημονίου που να διατηρεί τον εταιρικό μας φόρο στα σημερινά επίπεδα (ώστε να μην βγει αληθινή και η δεύτερη δήλωση Σόιμπλε), να διασφαλίζει την επιμήκυνση της εφαρμογής του προγράμματος και να προωθεί, μέσα από τη σταδιακή αύξηση της κεφαλαιακής επάρκειας των τραπεζών, την απευθείας ανακεφαλαιοποίηση τους από τον ΕΜΣ, είναι η μόνη διέξοδος από το σημερινό αδιέξοδο. Και σε αυτή την προσπάθεια, δεν χωράνε πλέον, ούτε καθυστερήσεις, ούτε παραιτήσεις, ούτε παληκαρισμοί. Γιατί τα ψέματα τέλειωσαν. Και μαζί τους και ο διαθέσιμος χρόνος.