Μεγάλος αριθμός δημοσκοπήσεων διεξάγονται τελευταίως, με τα ίδια ξεκάθαρα μηνύματα δυσαρέσκειας, απογοήτευσης και ανησυχίας των Κυπρίων πολιτών για το μέλλον: το 92% (!) των ερωτηθέντων είναι λίγο ή καθόλου ικανοποιημένο για την πορεία του τόπου, το 35% ανησυχεί ότι θα χάσει τη δουλεία του εντός των επόμενων 12 μηνών και το 57% παραδέχεται ότι δυσκολεύεται ή δεν τα βγάζει πέρα στις υποχρεώσεις του έναντι των τραπεζών (δημοσκόπηση εφημερίδας «Καθημερινή»). Τα ποσοστά αυτά είναι πρωτοφανή μεν για τα κυπριακά δεδομένα, αλλά αποτυπώνουν με σαφήνεια τη σκληρή πραγματικότητα στην Κύπρο, όπως αυτή έχει δημιουργηθεί από τους χειρισμούς της παρούσας κυβέρνησης στα οικονομικά ζητήματα και στα θέματα εσωτερικής διακυβέρνησης.
Η κατάσταση της οικονομίας, σε εθνικό και προσωπικό επίπεδο, διαδραματίζει, σήμερα, τον πρωτεύοντα ρόλο στην καθημερινή ζωή των πολιτών. Αυτό, άλλωστε, αποτυπώνεται ξεκάθαρα και στη δημοσκόπηση, με το δείκτη ανησυχίας για την οικονομία να αγγίζει το ιστορικό 90%, ενώ ο αντίστοιχος δείκτης για το κυπριακό φτάνει μόλις το 36%. Είναι όντως οξύμωρο σχήμα. Στα χρόνια που ακολούθησαν το 1974, η Κύπρος κατάφερε να αντιμετωπίσει τη μεγαλύτερη εθνική της τραγωδία βασιζόμενη στην εύρωστη οικονομία της, πετυχαίνοντας ένα μεγάλο οικονομικό θαύμα. Περισσότερο από τρεις δεκαετίες μετά, και με το κυπριακό ακόμη άλυτο, η Κύπρος βρίσκεται αντιμέτωπη με μια ακόμα μεγάλη εθνική πρόκληση, αυτή τη φορά στα θεμέλια της δύναμης που κάποτε περηφανευόταν ότι είχε: της οικονομία της!
Έχει καταστεί σαφές εδώ και καιρό ότι, στην παρούσα φάση τουλάχιστον, δεν συντρέχουν λόγοι αισιοδοξίας για επίλυση του κυπριακού, για αυτό και έχει περιθωριοποιηθεί. Πέρα αυτού, η σκληρή αλήθεια είναι ότι ο κόσμος σήμερα αντιμετωπίζει πραγματικά προβλήματα επιβίωσης. Η ανεργία έχει φτάσει στο 11% – ανάμεσα στους νέους το ποσοστό αγγίζει το 25%, οι μικρομεσαίες επιχειρήσεις βάζουν λουκέτο, τα περιθώρια ρευστότητας των τραπεζών για δανεισμό έχουν σχεδόν εξαντληθεί, το παζάρι «μαραζώνει» και οι ιδιώτες επενδυτές κινδυνεύουν να χάσουν τα χρήματα τους. Πρακτικά καθημερινά προβλήματα που ταλανίζουν, σε διαφορετικές βαθμίδες, όλα τα νοικοκυριά όλων των κοινωνικών τάξεων ανεξαρτήτως ιδεολογικής προσέλευσης.
Παράλληλα όμως, το γεγονός ότι η Κύπρος είναι μια μικρή χώρα που εξακολουθεί να έχει άλυτο το εθνικό της πρόβλημα, θα έπρεπε να μας κάνει πιο προσεκτικούς στη διαχείριση της οικονομίας μας. Δύο παράγοντες θα έπρεπε να διαφυλάξουμε σαν κόρη οφθαλμού για να αποκτήσουμε ενισχυμένη διαπραγματευτική δύναμη στο τραπέζι των συνομιλιών και για να μπορέσουμε επιτέλους να αντιμετωπίσουμε με επιτυχία τις προκλήσεις των Τούρκων: την αξιοπιστία μας και την οικονομική μας ευρωστία. Δυστυχώς, εν έτει 2012, έχουμε απωλέσει και τα δύο. Η κακή διαχείριση των δημόσιων οικονομικών τα τελευταία 5 χρόνια, αλλά και οι λανθασμένοι χειρισμοί των τραπεζών, έχουν οδηγήσει τον τόπο στη χειρότερη οικονομική κρίση που έχει περάσει ποτέ. Εάν δεν αλλάξουμε ρότα σύντομα και εάν δεν προχωρήσουμε σε ριζικές αλλαγές, τότε οι κίνδυνοι που ελλοχεύουν για το εθνικό μας ζήτημα, είναι μεγάλοι.
Θα ανέμενε κανείς ότι οι κυβερνώντες θα είχαν αντιληφθεί μέχρι σήμερα το μέγεθος του προβλήματος που έχουν δημιουργήσει. Ότι θα είχαν νιώσει τα αισθήματα απογοήτευσης, οργής, αγανάκτησης και απόγνωσης των Κυπρίων πολιτών, συμπεριλαμβανομένης και της πλειοψηφίας των αριστερών, οι οποίοι βιώνουν καθημερινώς τις δυσμενείς επιπτώσεις των λανθασμένων χειρισμών τους σε όλους τους τομείς: οικονομική διαχείριση, εσωτερική διακυβέρνηση, εξωτερική πολιτική.
Από ότι φαίνεται όμως, δεν έχουν λάβει ακόμη το μήνυμα. Και ποντάρουν σε «ριζοσπαστικές, τολμηρές και ελπιδοφόρες», κατά τα λεγόμενα τους, λύσεις, για να συνεχίσουν την αδιέξοδη πολιτική τους και την επόμενη πενταετία. Οι πολίτες όμως καθημερινώς περνούν το δικό τους μήνυμα αλλαγής και απαλλαγής. Και δυστυχώς για τους κυβερνώντες, δεν είναι καθόλου ελπιδοφόρο.