Παρακολουθούμε τελευταίως από το επιτελείο του Σταύρου Μαλά και από στελέχη του ΑΚΕΛ, μια συντονισμένη προσπάθεια για να πειστεί η κοινή γνώμη για τις υποτιθέμενες «μεταλλάξεις» ή «υποχωρήσεις» του Νίκου Αναστασιάδη σε ότι αφορά την προσπάθεια επίτευξης συγκλίσεων μεταξύ ΔΗΣΥ-ΔΗΚΟ, μέσα από την καθόλα θεμιτή διαδικασία διαλόγου.
Σαφέστατα, αυτή η προσπάθεια εντάσσεται στο πλαίσιο της προεκλογικής στρατηγικής προπαγάνδας του κυβερνώντος κόμματος, το οποίο προφανώς αντιλαμβάνεται ότι μια ενδεχόμενη συνεργασία ΔΗΣΥ-ΔΗΚΟ, η οποία δύναται να ενισχυθεί και να διευρυνθεί από μια πιθανή συνεργασία με το ΕΥΡΩΚΟ, τους Οικολόγους και από μια μερίδα ψηφοφόρων της ΕΔΕΚ και του ΑΚΕΛ, δίνει ισχυρό προβάδισμα νίκης στον Πρόεδρο του ΔΗΣΥ. Σε μια τέτοια περίπτωση, το ΑΚΕΛ θα βρεθεί αντιμέτωπο με μια άνευ προηγουμένου αποτυχία, η οποία δεν θα επιβαρύνει μόνο το συγκυριακό υποψήφιο του, αλλά και το ίδιο το κυβερνών κόμμα, το οποίο ενδεχομένως να μην καταφέρει να συγκεντρώσει ούτε τα αναμενόμενα υψηλά ποσοστά συσπείρωσης που συγκεντρώνει σχεδόν σε κάθε εκλογική μάχη.
Κατηγορούν τα στελέχη του ΑΚΕΛ τον Πρόεδρο του ΔΗΣΥ για υποχωρήσεις στο κυπριακό. Τα δεδομένα, δυστυχώς για αυτούς, τους διαψεύδουν πανηγυρικά. Η δέσμευση για μη επαναφορά ή διαπραγμάτευση του Σχεδίου Ανάν επαναλαμβάνεται σχεδόν φορτικά από τον Πρόεδρο του ΔΗΣΥ τα τελευταία χρόνια, ενώ η δέσμευση για απόσυρση των προτάσεων Χριστόφια υπάρχει γραπτώς από το Μάιο του 2010. Το μοναδικό νέο στοιχείο που προκύπτει από το διάλογο μεταξύ ΔΗΣΥ-ΔΗΚΟ αφορά τη δέσμευση Αναστασιάδη για κατάθεση προτάσεων για το κυπριακό μόνο εάν συμφωνεί τουλάχιστο το 75% του Εθνικού Συμβουλίου. Δέσμευση που δεν παρεκκλίνει καθόλου από τις πάγιες θέσεις του Προέδρου του ΔΗΣΥ καθώς εντάσσεται στο πλαίσιο της συλλογικής διαπραγμάτευσης και της ενότητας που διακηρύττει εδώ και τόσο καιρό ο Νίκος Αναστασιάδης.
Αναφορικά με το θέμα της οικονομίας, όπως έχουμε σχολιάσει και στο παρελθόν, οι κατηγορίες περί νεοφιλελεύθερων θέσεων του Νίκου Αναστασιάδη εις βάρος των εργαζομένων, είναι το λιγότερο γελοίες. Αντιθέτως, είναι ο Πρόεδρος του ΔΗΣΥ που εμφαντικά, εδώ και καιρό, απευθύνει έκκληση προς την Κυβέρνηση για σύγκληση εθνικής σύσκεψης για την οικονομία με στόχο τη σωστή διαπραγμάτευση με την Τρόικα για την επιβολή, όσο το δυνατό, πιο ανώδυνων μέτρων για τους εργαζομένους. Όσο αφορά δε τη σύγκλιση απόψεων μεταξύ ΔΗΣΥ-ΔΗΚΟ για την οικονομική πολιτική, να θυμίσουμε ότι είναι το ΑΚΕΛ που εδώ και χρόνια ασκεί κριτική στα δύο κόμματα για ταύτιση απόψεων σε οικονομικά θέματα. Η μοναδική διαφορετική αντίληψη μεταξύ των δύο κομμάτων αναφορικά με επί μέρους ζητήματα των ημικρατικών οργανισμών έχει γεφυρωθεί μέσα στο ευρύτερο πλαίσιο συναίνεσης και πραγματικής βούλησης για εξεύρεση συγκλίσεων με στόχο τη διαμόρφωση Κυβέρνησης Εθνικής Σωτηρίας.
Πηγαίνοντας όμως και ένα βήμα παραπέρα, επισημαίνεται ότι το επιχείρημα του ΑΚΕΛ ότι η συνεργασία ΑΚΕΛ-ΔΗΚΟ-ΕΔΕΚ ήταν θεμιτή καθώς βασιζόταν σε κοινές αρχές και προσεγγίσεις στα ζητήματα κυπριακού και οικονομίας, μάλλον δεν υφίσταται. Αρκεί μόνο να θυμηθούμε τις έντονες διαφωνίες τόσο της ΕΔΕΚ όσο και του ΔΗΚΟ αναφορικά με τις προτάσεις Χριστόφια για το κυπριακό, τις καθημερινές επικρίσεις και των δύο κομμάτων κατά της οικονομικής πολιτικής και ατολμίας της κυβέρνησης Χριστόφια για αντιμετώπιση της παγκόσμιας κρίσης, καθώς και τις διαφορετικές προσεγγίσεις τους σε θέματα άμυνας, κοινωνικής πολιτικής και εσωτερικής διακυβέρνησης.
Τέλος, αποτελεί υποχρέωση μας να υπενθυμίσουμε στον κυπριακό λαό, και ιδιαίτερα στο ΑΚΕΛ, το οποίο φαίνεται ότι έχει μνήμη χρυσόψαρου ότι, όσο αφορά μεταλλάξεις και υποχωρήσεις από πάγιες πολιτικές, δεν είναι ο Νίκος Αναστασιάδης που εξέλεξε το φιλελεύθερο ευρωπαϊστή Γιώργο Βασιλείου στην Προεδρία της Δημοκρατίας το 1988, ούτε είναι ο Νίκος Αναστασιάδης που εν μία νυκτί άλλαξε πολιτική, ούτε είναι ο Νίκος Αναστασιάδης που εξέλεξε τον Τάσσο Παπαδόπουλο στην Προεδρία το 2003 στη βάση του «αλλάζει σιόρ ο άνθρωπος», μόνο για να τον εγκαταλείψει έξι μήνες πριν από τις Προεδρικές του 2008. Αυτά για χάρη της ιστορίας για να γνωρίζουμε όλοι τα σωστά γεγονότα.