Ο Λαός Ξυπνά!

Μεγάλη εντύπωση μου έκανε πριν λίγες μέρες μια μάνα, η οποία παίρνοντας το λόγο στις ειρηνικές διαδηλώσεις διαμαρτυρίας έξω από το Προεδρικό, είπε ότι οι αρχαίοι Έλληνες θα ήταν περήφανοι για τους Κύπριους, που εν έτει 2011, επαναφέρουν την εκκλησία του Δήμου στο προσκήνιο.

Ως γνωστό, η εκκλησία του Δήμου ήταν η κύρια δημοκρατική συνέλευση στην αρχαία Αθήνα, ανοικτή σε όλους τους πολίτες που ήθελαν να πάρουν το λόγο (φυσικά, δικαίωμα στο Δήμο εκείνη την εποχή, είχαν μόνο αυτοί που απολάμβαναν πολιτικά δικαιώματα, δηλαδή οι άνδρες).

Όταν καλοσκέφτηκα τα λεγόμενα της μάνας αυτής που πήρε το λόγο, μαζί με δεκάδες άλλους συμπολίτες μας, για να εκφράσει την αγανάκτηση, την οργή και τη θλίψη της για την εθνική τραγωδία της 11ης Ιουλίου, συνειδητοποίησα ότι είχε απόλυτο δίκαιο.

Για πρώτη φορά στα ιστορικά της Κυπριακής Δημοκρατίας, χιλιάδες απλοί πολίτες νιώθουν την ανάγκη να βγουν στους δρόμους να διαμαρτυρηθούν, επιτέλους, για κάτι που αξίζει τον κόπο. Χιλιάδες κόσμου όλων των ηλικιών, με κοινή συνισταμένη τον πόνο και την οργή για τον τόσο άδικο χαμό των 13 παλικαριών μας, ενώνουν τη φωνή τους έξω από το Προεδρικό Μέγαρο, με την ελπίδα ότι κάθε μέρα που περνά, αυτή η λαοθάλασσα της διαμαρτυρίας θα μεγαλώνει. Και δεκάδες συμπολίτες μας, νέοι, ηλικιωμένοι, μανάδες, συγγενείς των θυμάτων, παίρνουν το λόγο καθημερινά και απευθυνόμενοι σε αυτό το μεγάλο πλήθος, ο καθένας με τον τρόπο του, προσπαθεί να περάσει το κοινό μήνυμα: Φτάνει πια!

Εντύπωση ακόμη μου προκάλεσε ένας ηλικιωμένος κύριος, ο οποίος με μεγάλη περηφάνια ευχαρίστησε τη νεολαία αυτού του τόπου που «κατάφερε να μας σηκώσει από την καλοπέραση του καναπέ μας για να έρθουμε όλοι έξω από το Προεδρικό να διαμαρτυρηθούμε». Τα λόγια του, λόγια απλά και βγαλμένα από μια ψυχή που έζησε τόσα σε αυτό τον τόπο, ήταν βάλσαμο στις καρδιές όλων των νέων που σήμερα ψάχνουν γι΄αυτό το κάτι, το αληθινό, που θα τους δώσει λόγο να παλέψουν, το λόγο για να πιστέψουν και πάλι σε μια δημοκρατία και σε ένα θεσμό που, μετά τα τελευταία τραγικά συμβάντα, πνέει τα λοίσθια.

Αυτή τη φορά, έξω από το Προεδρικό, δεν υπήρχαν οργανωμένα κόμματα ή συνδικαλιστικές οργανώσεις, ή οργανωμένα σύνολα. Αυτή τη φορά, έξω από το Προεδρικό, πρωταγωνιστικό ρόλο διαδραματίζει για πρώτη φορά η Κοινωνία των Πολιτών, μια κοινωνία που ξύπνησε επιτέλους από το λήθαργο στον οποίο βρισκόταν για δεκαετίες, απομονωμένη από τη διαφθορά, την αναξιοκρατία, το βόλεμα και τη μιζέρια του συστήματος.

Αυτές τις μέρες, εκεί έξω από το Προεδρικό, είδα για πρώτη φορά εδώ και χρόνια, φίλους από τα παλιά. Είδα για πρώτη φορά ανθρώπους που δεν ασχολήθηκαν ποτέ με τα κοινά, που δεν αντιλήφθηκαν ποτέ το νόημα στη δική μου ενασχόληση με την πολιτική. Είδα ανθρώπους που απαξίωσαν να πάνε να ψηφίσουν στις πρόσφατες βουλευτικές εκλογές. Είδα ανθρώπους που, όπως χαρακτηριστικά είπε ο ηλικιωμένος εκείνος κύριος, σηκώθηκαν επιτέλους από τον καναπέ τους!

Για να το πετύχουμε αυτό χρειάστηκε μια μεγάλη εθνική τραγωδία. Χρειάστηκαν 13 θυσίες από 13 λεβέντες που έβαλαν το καθήκον πάνω από όλα. Χρειάστηκε η ολοσχερής καταστροφή του μεγαλύτερου ηλεκτροπαραγωγικού σταθμού του τόπου.

Είναι συνεπώς καθήκον όλων μας, να μην αφήσουμε να ξεχαστεί και αυτή η τραγωδία. Είναι υποχρέωση όλων μας να κρατήσουμε ζωντανή αυτή τη φλόγα που γεννήθηκε μέσα από τις στάχτες μιας μεγάλης τραγωδίας. Και είναι ελπίδα όλων μας, σύντομα, να αναλάβουν τις ευθύνες τους αυτοί που έγραψαν, με τους πολιτικούς τους χειρισμούς και την εγκληματική τους αμέλεια, ακόμα μια τραγική σελίδα στην ιστορία αυτού του τόπου.

 

Σάβια Ορφανίδου

ΥΣ. Ένα μεγάλο εύγε στους χιλιάδες πολίτες έξω από το Προεδρικό που υπεύθυνα δεν δημιούργησαν επεισόδια το βράδυ της 19ης Ιουλίου.