Η πρόσφατη δήλωση του ΓΓ του ΑΚΕΛ για “μελέτη του σεναρίου εξόδου της Κύπρου από το ευρώ σε περίπτωση επιβολής οδυνηρότατων μέτρων από την Τρόικα”, είναι η σταγόνα που ξεχείλισε στο ποτήρι της αλλοπρόσαλλης και ασυνάρτητης πολιτικής του ΑΚΕΛ των τελευταίων χρόνων.
Δεν γνωρίζω εάν η συγκεκριμένη δήλωση έγινε για να εξυπηρετήσει προεκλογικές σκοπιμότητες ή εάν πρόκειται για ακόμα ένα δείγμα της γνωστής ευρωσκεπτιστικής ιδεολογίας του κυβερνώντος κόμματος, η οποία το 1992 οδήγησε το ΑΚΕΛ ενάντια στην υποβολή αίτησης της Κύπρου για ένταξη στην ΕΕ, και το 2008, ενάντια στην ένταξη της Κύπρου στην ευρωζώνη.
Αυτό όμως που σίγουρα γνωρίζω, είναι οι καταστροφικές συνέπειες αυτής της δήλωσης τόσο στο εσωτερικό, όσο και στο εξωτερικό. Οποιοσδήποτε με κοινή λογική μπορεί να αντιληφθεί τη ζημιά που προκαλείται στην αξιοπιστία της Κύπρου όταν η ίδια η κυβέρνηση, από τη μια προσκαλεί την Τρόικα για να μας σώσει από την οικονομική καταστροφή, και από την άλλη, θέτει θέμα αποχώρησης της Κύπρου από την Ευρωζώνη. Πέρα από το γεγονός ότι μειώνεται αισθητά η διαπραγματευτική μας δύναμη κατά τη συζήτηση των μέτρων του μνημονίου λόγω έλλειψης εμπιστοσύνης, δημιουργούνται και σοβαρότατα προβλήματα στην προσέλκυση ξένων επενδύσεων. Ποιος λογικός επενδυτής θα ήθελε να επενδύσει σε μια χώρα που η ίδια η κυβέρνηση της εκπέμπει τόσο αλλοπρόσαλλα μηνύματα;
Την ίδια στιγμή, οι συνέπειες αυτής της δήλωσης είναι εξίσου τραγικές και για το εσωτερικό της χώρας. Το αίσθημα της ανασφάλειας και της απόγνωσης των πολιτών, και ιδιαίτερα των ανέργων, εντείνεται καθημερινά, ενώ την ίδια ώρα, οι εγχώριοι δανειστές μειώνουν τη ρευστότητα στο παζάρι, συρρικνώνοντας περαιτέρω τις προοπτικές ανάπτυξης των επιχειρήσεων μας. Δεν χρειάζεται κανείς να έχει οικονομικές γνώσεις για να γνωρίζει ότι η οικονομική ανάκαμψη μια χώρας είναι και θέμα ψυχολογίας!
Αλλά και από καθαρά οικονομικής σκοπιάς, οι συνέπειες από μια ενδεχόμενη αποχώρηση της Κύπρου από την ευρωζώνη (να μας διώξουν δεν μπορούν καθώς δεν υπάρχει σχετική νομική πρόνοια στο κοινοτικό κεκτημένο) είναι κάτι περισσότερο από τραγικές: η ΕΚΤ θα σταματήσει να δανείζει τις κυπριακές τράπεζες με αποτέλεσμα την κατάρρευση του χρηματοπιστωτικού μας συστήματος, τα επισφαλή δάνεια θα ανεβούν στα ύψη λόγω της μη δυνατότητας των πολιτών να ανταποκριθούν στις υποχρεώσεις τους, οι επιχειρήσεις μας θα βάλουν λουκέτο λόγω της έλλειψης ρευστότητας, οι Κύπριοι καταθέτες θα φυγαδεύσουν τα χρήματα τους στο εξωτερικό και η προσέλκυση ξένων επενδύσεων θα καταστεί εξαιρετικά δύσκολη υπόθεση, η νέα κυπριακή λίρα θα υποστεί απανωτές υποτιμήσεις οι οποίες θα οδηγήσουν τη χώρα σε υπερπληθωρισμό, η ανεργία θα αγγίξει κόκκινο και γενικά, στο πρώτο στάδιο τουλάχιστο, θα επικρατήσει χάος και πανικός. Για να μην αναφερθούμε και στις ανυπολόγιστα τραγικές συνέπειες που θα έχουν όλα αυτά στο πολιτικό μας ζήτημα, το οποίο θα επιλυθεί μια και καλή με την κατάρρευση της Κύπρου!
Εάν, λοιπόν, κύριε ΓΓ του ΑΚΕΛ πραγματικά θεωρείτε τα πιο πάνω ως λιγότερο οδυνηρά και από τα πιο οδυνηρά μέτρα που μπορεί να επιβάλει η Τρόικα, τότε σίγουρα βαδίζετε σε πολύ επικίνδυνα μονοπάτια για το συμφέρον του τόπου. Αυτή τη στιγμή το τελευταίο πράγμα που χρειαζόμαστε είναι ένα Κύπριο Τσίπρα που θα διχάσει το λαό με λαϊκισμό και ευρωσκεπτικισμό!
Πιστεύω ότι ήρθε ο καιρός να σταματήσουμε επιτέλους να κρυβόμαστε πίσω από το δάκτυλο μας και να πούμε στον κόσμο την αλήθεια. Ότι ναι, τα μέτρα ενδεχομένως να είναι οδυνηρά, αλλά είναι και απαραίτητα για την επιβίωση αυτού του τόπου. Ότι η Κύπρος, ευτυχώς ακόμη, δεν συγκρίνεται με την Ελλάδα, αλλά με την Ιρλανδία, η οποία εφαρμόζει με συνέπεια το μνημόνιο και παρουσιάζει ενθαρρυντικές προοπτικές ανάκαμψης. Ότι με συλλογική διαπραγμάτευση με τα πολιτικά κόμματα και τους κοινωνικούς εταίρους, μπορούμε να πετύχουμε όσο το δυνατό πιο ευνοϊκούς όρους για το μνημόνιο.
Πάνω από όλα, πρέπει εμπράκτως να δείξουμε στον κόσμο, ότι υπάρχει ακόμα ελπίδα. Και ότι εάν πραγματικά το θέλουμε, μπορούμε.