«Κάλλιο αργά παρά ποτέ» λέει η γνωστή παροιμία. Αυτό ισχύει απόλυτα στην περίπτωση της κυβέρνησης, η οποία επιτέλους άφησε κατά μέρος τις φρούδες ελπίδες για ρωσικά δάνεια και προχώρησε στον πολυαναμενόμενο διάλογο με όλους τους εμπλεκόμενους φορείς για την εξεύρεση των χρυσών συγκλίσεων στη διαπραγμάτευση με την Τρόικα.
Όμως, η πραγματικά μεγάλη προσπάθεια που καταβάλλεται από όλους, σαφέστατα και δεν μειώνει τις ευθύνες της κυβέρνησης για την εγκληματική καθυστέρηση που επέδειξε στην προώθηση του διαλόγου. Ούτε και μας εγγυάται ότι θα προλάβουμε το χρονικό ορόσημο που είναι η επίτευξη συμφωνίας με την Τρόικα και η συζήτηση του Μνημονίου, μαζί με αυτό της Ελλάδας και της Ισπανίας, στο Eurogroup στις 12 Νοεμβρίου.
Η αλήθεια είναι ότι εδώ που φτάσαμε σήμερα, το μόνο που μας σώζει είναι η παραδοχή της τραγικής μας κατάστασης και μια γερή δόση πολλής καλής τύχης για να προλάβουμε. Πάνω από όλα όμως, αυτό που θα σώσει τον τόπο μας από την οικονομική κατάρρευση, είναι η πραγματική βούληση, η αποφασιστικότητα και το θάρρος που πρέπει όλοι να επιδείξουμε για να διαπραγματευτούμε και να υπογράψουμε, κατά πρώτο, και να εφαρμόσουμε, κατά δεύτερο, τους όρους του Μνημονίου.
Όλοι μας έχουμε κάτι να χάσουμε από τα κεκτημένα μας. Είτε δημόσιος υπάλληλος είναι κάποιος, είτε ιδιώτης, είτε συντεχνιακός, είτε εργοδότης, όλοι μας θα πρέπει να κάνουμε θυσίες, όλοι μας θα πρέπει να υποστούμε αλλαγές στον τρόπο ζωής μας. Κάποιοι σε λιγότερο βαθμό, κάποιοι σε περισσότερο. Δυστυχώς, έτσι και αλλιώς, τις τραγικές συνέπειες των λανθασμένων οικονομικών χειρισμών λίγο ή πολλά τις βιώνουμε ήδη: δεν υπάρχει οικογένεια που να μην έχει στο στενό της περιβάλλον κάποιο άνεργο, ή κάποιον ιδιώτη που έκλεισε την επιχείρηση του. Δεν υπάρχει σπίτι που να μην έχει περιορίσει τα έξοδα και την κατανάλωση.
Πιο τραγικό δε από όλα, είναι η πεισματική άρνηση του ίδιου του Προέδρου της Δημοκρατίας να μην αντιλαμβάνεται την τραγικότητα της κατάστασης και να προβαίνει σε δηλώσεις, οι οποίες έχουν ξεπεράσει προ πολλού κάθε όριο ανοχής. Ο κοινός νους ακόμη ψάχνει λογική εξήγηση για την κατ’ επανάληψη δήλωση του ότι θα βγει στους δρόμους με το λαό να διαδηλώσει για τα δικαιώματα των εργαζομένων υπέρ του 13ου και της μη κατάργησης της ΑΤΑ, εάν αυτά δεν γίνουν αποδεκτά από την Τρόικα. Και είναι να αναρωτιέται κανείς, θέλει πραγματικά να ωθήσει το λαό στους δρόμους αυτές τις δύσκολες στιγμές; Θέλει πραγματικά να δημιουργήσει κλίμα διχόνοιας και στρατόπεδα μνημονιακών και αντιμνημονιακών; Και να διαδηλώσει εναντίον ποιου; Του ίδιου του εαυτού του που κάλεσε την Τρόικα στην Κύπρο ή του ίδιου του εαυτού του που έχει την ευθύνη διαπραγμάτευσης με την Τρόικα; Ας βρεθεί επιτέλους κάποιος να απαντήσει προς τα πού οδεύει το ΑΚΕΛ και ο υποψήφιος τους; Ή μήπως ετοιμάζονται ήδη για ένα δυναμικό αντιπολιτευτικό “come back»….
Πρόσφατη δημοσκόπηση κατέδειξε ότι το 85% του λαού είναι δυσαρεστημένο με τη διαχείριση της κρίσης. Και σε αντίθεση με τις δηλώσεις του Προέδρου της Δημοκρατίας, το 61% του λαού συμφωνεί με την υπογραφή ενός Μνημονίου. Το γεγονός αυτό είναι πολύ ενθαρρυντικό καθώς καταδεικνύει ότι οι Κύπριοι πολίτες έχουν πλήρη επίγνωση της παρούσας κατάστασης και έχουν την ωριμότητα να αντιληφθούν ότι, τις δύσκολες αυτές στιγμές, πάνω από το ατομικό συμφέρον, προέχει το καλό του τόπου.
Αποχαιρέτισα πριν λίγες μέρες τον αδερφό μου, ο οποίος έφυγε μόνιμα στο εξωτερικό προς αναζήτηση ενός καλύτερου μέλλοντος. Ακόμη ένας νέος, όπως και τόσοι άλλοι, που γυρεύουν μια καλύτερη τύχη στα ξένα, όπως γινόταν πριν δεκαετίες τα πέτρινα εκείνα χρόνια της φτώχειας. Και είναι κάτι τέτοιες στιγμές που εύχομαι ολόψυχα η ενδεδειγμένη βούληση και η αποφασιστικότητα του λαού μας για να βγούμε επιτέλους από αυτή την κρίση, να μετουσιωθεί σε πράξη. Για να επιστρέψουν πίσω οι νέοι μας. Για να δώσουμε και πάλι ελπίδα σε αυτό τον τόπο.